Zwolle – De meeste mensen kruipen thuis onder de wol om op te laden voor de volgende ochtend. De dag heeft plaatsgemaakt voor de nacht en de maan laat haar licht op Isala schijnen. Hoewel het stil is in de centrale hal van Isala, gaat de zorg door.
Verpleegafdelingen maken zich klaar voor de nacht, de beveiliging zit klaar in de meldkamer en de Avond- Weekend- en Nachthoofden (AWN’ers) starten om 23.00 uur met een kop thee. Wat zou deze nacht brengen?
Overdracht
Hoeveel kamers zijn er bezet? Is er nog plek op de Acute Opname Afdeling (AOA)? De patiënt die net binnen is gebracht op de SEH heeft een rijke geschiedenis aan agressieve opnames, ziet Aleida Postma. ‘Daar kunnen we dus onrust verwachten’, concludeert ze. Met haar collega Ingrid Sleking spreekt ze af dat ze er straks direct even langslopen om poolshoogte te nemen. ‘Dan zijn we goed voorbereid als we later moeten assisteren.’
Meldkamer
Na de overdracht starten Aleida en Ingrid met hun ronde door het ziekenhuis. Is het rustig op de afdelingen? Heeft er iemand hulp nodig? Ook wordt de meldkamer bezocht. Aleida: ‘We hebben elkaar echt nodig. Als er agressie is dan moeten wij het doen.’ De beveiligers in de meldkamer houden alles in de gaten via tientallen schermen. Staat er iemand aan een balie en vertrouwen ze het niet, dan checken ze telefonisch wat er aan de hand is. Ook de AWN’ers worden dan die kant opgestuurd ter ondersteuning. Als beide mannen de vraag krijgen of ze op de hoogte zijn van de onrust op de spoed, knikken ze bevestigend. Ze houden het in de gaten.
Onrust
Na een korte stop op de Spoedeisende hulp, waar de patiënt inmiddels slaapt, haasten Aleida en Ingrid zich rond 1.00 uur in de nacht naar de Maag,- lever-, darm-afdeling. ‘Er is onrust, de BHV’er is ook onderweg’, verduidelijkt Aleida. Eenmaal aangekomen wordt er samen met de dienstdoende verpleegkundigen een plan van aanpak gemaakt. Ook volgt er een lang gesprek met een betrokken familielid. ‘We hebben veel rollen in deze functie. We zijn een overkoepelende vraagbaak, prikken infusen, helpen verpleegkundigen en we doen ook de familieopvang. Je kunt echt iets betekenen’, legt Aleida uit. ‘Het is mooi dat wij er voor mensen kunnen zijn in heftige situaties.’
Ruim een half uur later lopen ze langs de Eerste hartlonghulp. Zijn er bijzonderheden? Kunnen ze ergens mee helpen? De drukte is geweest, de drie verpleegkundigen hebben net hun eerste kop thee te pakken. Tijd om bij te praten is er niet, want de beltoon van het ANW-toestel klinkt alweer. ‘Op naar de AOA’, zegt Ingrid. ‘Er is een patiënt overleden.’
Mortuarium
Zodra er in de nacht iemand komt te overlijden, worden de ANW’ers gebeld. Zij brengen de overledene naar het mortuarium. Even later praten ze samen zachtjes met de verpleegkundige en er wordt zorgvuldig een wit laken over de overledene gelegd. Dan lopen de twee met het bed tussen hen in, richting de lift, op naar de kelder. Door de lange, stille gangen wandelen ze rustig richting Vlinder 1, een tochtje die ze de afgelopen jaren al talloze keren gemaakt hebben.
Ad-hoc
Om iets over 2.00 uur ploffen de collega’s weer neer op hun eigen werkplek. Tijd voor wat extra energie. ‘Dit helpt echt’, vertelt Ingrid terwijl ze een handje nootjes pakt. Na bijna 25 jaar op de afdeling verloskunde maakte ze drie jaar geleden de overstap naar AWN. Een prachtige functie, glimlacht ze. ‘Het is altijd anders, je bent veel ad-hoc bezig om iets op te lossen. Soms is het een puzzel, het is zo fijn als het weer lukt. Het zijn veel kleine dingen die er echt toe doen. Je spreekt familie, verpleegkundigen, artsen.. Je helpt waar je kan. Het blijft uitdagend, elke nacht weer.’
Terwijl ze de laatste nootjes in hun mond stoppen, klinkt een klopje op de deur. ‘Mijn patiënt is zojuist overleden’, klinkt het zachtjes. Voor de tweede keer die nacht maken de collega’s zich klaar om richting Vlinder 1 te gaan. Is de familie al geweest? Na een instemmend knikje staan ze op en herhalen ze wat ze een uur daarvoor ook al deden.
Grote wond
Als ze even later door de centrale hal wandelen staan er twee heren bij de zij-ingang. Een grote wond verraadt dat ze op zoek zijn naar de Spoedeisende hulp. Met de beveiliging in hun kielzog staan ze de mannen te woord en leiden ze hen naar de juiste ingang. ‘Bel je ook vast even naar de huisartsenpost?’, roept Aleida ze na. ‘Dat scheelt je straks wat tijd!’
Terwijl buiten de eerste vogels al voorzichtig hun zangkunsten laten horen, volgen de AWN’ers hun weg naar Vlinder 4. Zijn er nog bijzonderheden? Kunnen we je ergens bij helpen?
Iets later is het weer tijd voor de overdacht. De dienst zit erop, bedtijd. De twee collega’s kijken elkaar glimlachend aan. ‘Slaap lekker.’
