Zwolle – Eén keer per maand verblijdt Hanneke Poelmans ons met een column over datgene wat haar bezighoudt. En dit keer zijn dat zomerse irritaties.
“Weertje hè?”
“Ja joh, niet normaal. En al die rupsen ook opeens hè?”
“Oh ja, vré-se-lijk. Ik had een buurvrouw en die zat er ónder.”
“Ja, en dan niet mogen krabben hè. Dat zei een dokter in de krant. Dat lijkt me nog het lastigste.”
“Oh, man. Héls lijkt het me. Gelukkig heb ik nergens last van.”
Ruim vóór alle ellende los zou barsten, had ik mijn hitteplan afgelopen week op orde.
Wijzer geworden van vorig jaar, toen ik bijkans mijn bloedhete bovenwoning zonder gordijnen of airco uit werd gebrand, had ik dit keer ruim op tijd de ramen van een zelfgefabriceerde zonwering voorzien. Mijn dakraam was verfraaid met een puik laagje aluminium.
Alsof ik het aantrok, drong gelijk met het geluid van het zacht in de warme wind knisperende folie een onmiskenbare geur mijn huis binnen. Een geur die wel vaker in verband wordt gebracht met aluminiumfolie. Het kwam van mijn nieuwe onderbuurman die chillend in zijn koele woonkamer een jonko zat te hijsen. Muziekje erbij, volume op 100. Ach, wat kan het schelen, het is zomer!
Welkom in de buurt, brother.
Niet krabben.
Inmiddels was mijn gevoelstemperatuur opgelopen tot boven het meetbare op zowel de Celsius- als Fahrenheitschaal, dus het werd tijd voor verkoeling.
Lekker aan de blauwalgvrije Wijthmenerplas liggen, pootjes in t water, koppie in de zon. Niks kan me nog maken. Heerlijk in de schaduw onder de eikenbomen terug naar huis fietsen, om m’n ietwat branderige huid wat rust te geven, ideaal.
Weer thuis een beetje Twitteren, beetje nieuws scannen.
‘Maxx aanhuurmakelaars hoeft twee voormalige huurders geen bemiddelingskosten terug te betalen.’
Niet krabben.
Leuk, zo’n achtergrondbeat die door de vloer heen dreunt. Echt dat zomerse gevoel.
De fratsen van de nieuwe bewoner liepen de spuigaten uit, Maxx z’n broertje, ook zo een die zéér schappelijke prijzen van z’n huurders vraagt, beloofde beterschap, om daar enkele dagen later plotseling op terug te komen. Iets met een nieuwe huurder, een organisatie die mensen volgens de website een ‘veilig en stabiel onderkomen biedt’. Behalve voor de buren dan.
Op Twitter las ik dat een moeder met haar dochter van 4 per augustus haar huis in Amsterdam uitgeknikkerd wordt, omdat de hele straat is opgekocht door een Amerikaans vastgoedbedrijf, die over de ruggen van de huidige bewoners vrolijk nóg meer centjes wil verdienen.
De jeuk was nu niet meer te negeren. Ik spatte bijna uit elkaar. Uit alle macht probeerde ik niet te krabben, ik zag roze olifanten in een kamer die zichzelf niet krabden, ik dacht aan pinguïns, die zichzelf met hun gladde huid en korte vleugels niet eens kónden krabben, ik dacht aan krabben op het strand die zich niet krabden… aaarrrghhhh!
In huis namen geur en geluid van de onderbuurman toe. Ik móest ontsnappen. Maar waarheen? Waar is nog rust te vinden in de drukke binnenstad? Natuurlijk: Hudson’s Bay! Dat ik daar niet eerder aan gedacht heb. Wat ook direct het probleem van het ding is, natuurlijk. Niemand denkt eraan. Het is een kolossale blinde vlek in de stad, een taaie, platte wrat die al jaren onderaan je voet zit, maar die je niet meer opmerkt. Je hebt er niet echt last van, maar blij word je er ook niet per se van.
Twitter maar weer aanslingeren, want: ja, wat moet je anders om de tijd te doden op een kerkhof?
-Hudsons Bay verliest rechtzaak van verhuurder winkelpand.
-Kattencafé Skatjes opent medio augustus aan de Korte Smeden.
Mijn God. Die vlooien!
De uitslag werd nu echt goed zichtbaar. Tientallen rode jeukende bultjes, in m’n nek, op m’n schouder, onder m’n oksels, op m’n kuiten, m’n dijen, m’n billen. Geef me alsjeblieft een joint om de pijn te verdoven, dan hebben we het daarna nergens meer over.
