Erepenning voor Jaap Hagedoorn: “Zwolle is mijn stad, en dat blijft zo”

Zwolle – Onder een warm applaus van aanwezigen in theater De Spiegel heeft burgemeester Peter Snijders woensdagmiddag 4 juni de Erepenning van de gemeente Zwolle uitgereikt aan Jaap Hagedoorn. Een bijzonder eerbetoon voor een man die zich al decennialang met hart en ziel inzet voor de stad.

De uitreiking vond plaats tijdens de slotbijeenkomst van de Stichting Zwolse Stolpersteine. Een symbolische locatie, want juist Hagedoorns jarenlange inzet voor het herdenken van Joodse stadsgenoten en het zichtbaar maken van Zwols erfgoed was een van de redenen voor de onderscheiding.

“Zwolle is mijn stad”

In zijn toespraak roemde burgemeester Snijders de veelzijdigheid en betrokkenheid van Hagedoorn. “Je hebt een hart voor de samenleving én voor historie. Je bent actief op het gebied van sport, cultuur, ouderenbeleid en erfgoed. En als er iets speelt in Zwolle dat historisch van belang is, kunnen we altijd op jou rekenen.”

Snijders haalde ook een uitspraak van Hagedoorn aan bij diens afscheid als wethouder in 2006: “U zult mij in Zwolle blijven tegenkomen.” Met een glimlach voegde hij daaraan toe: “Dat hebben we geweten.”

Een verbinder in hart en nieren

Jaap Hagedoorn was vereerd toen hij de penning en bijbehorende versierselen in ontvangst nam. “Het is een geweldige eer,” zei hij, “maar zoals zo vaak heb ik dit werk nooit alleen gedaan. Dit straalt ook af op de mensen met wie ik mocht samenwerken.”

De historicus en oud-wethouder stond aan de wieg van talloze Zwolse initiatieven. Van zijn werk als voorzitter van de Stichting Zwolse Stolpersteine tot zijn inzet voor sport en jeugd via onder andere Stichting Jeugdsportfonds Zwolle en Stichting Topsport Zwolle: Hagedoorn is al jaren een drijvende kracht achter maatschappelijke en culturele projecten.

Een indrukwekkende staat van dienst

Met de onderscheiding voegt Hagedoorn zich bij een select gezelschap van ruim 35 personen en organisaties die eerder de Erepenning ontvingen. Zwolle kent daarnaast slechts twee ereburgers: Henk Jan Meijer en Wim Waanders.

Voor wie meer wil weten over de Erepenning of de verschillen met het ereburgerschap, biedt de website zwolle.nl een volledig overzicht.

“Ik kan u even melden dat de opdracht van de gemeente Zwolle klaar ligt”

Ook al had hij het moment aan zien komen, de precieze details van de verrassing hield hij tot het laatste toe voor zich. Zo vertelde hij glimlachend dat de juwelier hem eerder deze week belde met de mededeling dat “de bestelling van de gemeente Zwolle voor u klaar ligt”, waarop hij droogjes antwoordde: “Ik denk dat u verkeerd verbonden bent.”

Tijdens de slotbijeenkomst van de Stichting Zwolse Stolpersteinen presenteerde Jaap Hagedoorn het nieuwe boek Sprekende Stenen Stolpersteinen in Zwolle, een indrukwekkende bundel waarin de levensverhalen van 456 Zwolse Joodse mannen, vrouwen en kinderen tot leven worden gewekt. Hagedoorn overhandigde één van de eerste exemplaren aan Burgemeester Peter Snijders en Ingrid Petiet, voorzitter van de Zwolse Joodse Gemeenschap. Iedere school in Zwolle krijgt ook een exemplaar van het boek aangeboden.

Wat je vindt in “Sprekende Stenen Stolpersteinen in Zwolle”

Sprekende Stenen is geen droge opsomming van namen en data, maar een levendig portret van 456 Zwolse Joodse mannen, vrouwen en kinderen die tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn gedeporteerd. Je leest per adres uitgebreid over familiebanden en schooljaren, over werk, karaktertrekken, liefde en angst. Dankzij zorgvuldig speurwerk van onderzoekers en verhalen van ooggetuigen – zoals die oude Delfshavense die zich herinnert hoe ze een hoogzwangere Joodse vrouw met haar zoontjes naar Amsterdam begeleidde – springt de geschiedenis van de stenen bijna van de pagina’s. In het boek vind je historische kaders, foto’s van vooroorlogse straten en persoonlijke attributen, en kaartmateriaal dat de locaties van alle Stolpersteinen in kaart brengt. De redactie, onder leiding van Wim Koster, Anneke van der Wurf en Pieter Otter, heeft elk hoofdstuk voorzien van context en achtergrond, zodat je niet alleen leert wie deze mensen waren, maar ook waarom hun verhaal nu nog raakt. Tot slot is er – als eerbetoon aan leefwereld en nalatenschap – een hoofdstuk waarin onderwijsinstellingen worden uitgedaagd om deze verhalen te gebruiken om nieuwe generaties te laten voelen wat het betekent om mens te zijn, met herinnering als kracht.