Zwolle – Ja, hoor daar was ie dan. Na bijna een half jaar mochten ‘we’ weer naar de Ceintuurbaan voor een echte wedstrijd. Eén van de uitverkoren supporters bij de seizoensouverture was Anton Cramer. En natuurlijk had ie ook zijn befaamde notitieblokje bij zich. Want een nieuw seizoen voor PEC betekent ook een nieuw seizoen ‘Van de Tribune’…. Helemaal tevreden was hij nog niet. Lees maar mee.
Slappe koffie
Het is een rare wereld waarin we momenteel leven. Rookwolken van bosbranden in Californië, die
boven Europa gevolgen hebben voor de dichte bewolking, aldus het KNMI.
Vluchtelingenkampen staan in de brand en in Wit Rusland gaan dagelijks vele mensen de straat op
om te protesteren tegen de heersende macht. Of dichter bij, het coronavirus dat huis houdt tot in alle
hoeken en kieren.
Ruim een half jaar ontzegt deze pandemie ons uitstapjes, stadionbezoeken, festivals met daar aan
gekoppeld sociale contacten. Terwijl het aantal besmettingen dagelijks schrikbarend stijgt, stond ik
zaterdag toch als een nerveuze puber te wachten voor de poorten van ons stadion aan de
Ceintuurbaan op de eerste voetbalwedstrijd sinds maanden.
Mondkapje bij de hand en uiteraard mijn kaartje en gezondheidsverklaring in de zak. Toen de poorten
een uur voor de wedstrijd eindelijk open gingen, stortten de meeste supporters zich als een roedel
hongerige, doch gemuilkorfde wolven zich naar de doorgang.
De anderhalve-meter-samenleving op zijn smalst. De drang naar de tribune was groter dan de angst
voor Covid 19. En eenmaal gezeten op het blauwe stoeltje ontvouwde zich in het stadion een
onwerkelijke aanblik die je normaal gesproken niet voor mogelijk houdt.
Een zee van lege stoeltjes met als bedoeling de fans op anderhalve meter te laten genieten van de
eredivisiewedstrijd PEC Zwolle tegen Feyenoord. Surrealisme op z’n hoogtepunt en niet passend bij
een voetbalwedstrijd. Geen opkomstmuziek, maar elftallen die welhaast het veld op slopen. Een
onwennig applaus sukkelde van de tribunes.
De pot voetbal die we voorgeschoteld kregen was als lauwe kop oploskoffie van een onbekend merk
en gezet door tante Janny. Zeker, de spelers van PEC deden hun best, maar waren een maatje te klein
voor de Rotterdammers.
De Zwolse brigade speelde een stuk degelijker dan vorig seizoen, maar aanvallend is de ploeg
krachteloos. En bovendien, de scheidsrechter van dienst speelde ons ook niet in de kaart.
Daardoor loeiden de protesten van de tribunes. Het zit in de genen van supporters om hun club luid
aan te moedigen, maar dat was verboden.
De stadionspeaker wees ons er op dat we in overtreding waren, maar monddood naar je favoriete
voetbal kijken, brengt me weer bij die oploskoffie die je het liefst in de plantenbak wil kieperen, maar
je krijgt geen kans van die tante die je dit brouwsel met liefde aanbiedt.
Voetbaltechnisch moet er nog wel wat gebeuren bij PEC. De basis is redelijk stevig, maar wat meer
vindingrijkheid en aanvallend vermogen zijn impulsen die nog moeten worden toegevoegd. Zo niet,
dan wordt het een lastig verhaal.
Ik blijf mijn vertrouwen in een goede afloop houden. Eindelijk zagen we weer voetbal en hoorden we
tóch echte stadiongeluiden. En niet te vergeten op echt gras. Een opsteker te midden van die
narigheid in de wereld.
Anton Cramer
