Anton Cramer: Hup Pec

Zwolle – Het zal wel nooit wennen, thuis op de bank zitten terwijl er een paar honderd meter verderop in ‘jouw stadion’ een echte wedstrijd gespeeld wordt. Ook Anton heeft heeft het er in zijn nieuwste column weer kwaad mee. Maar… hij zag thuis op die bank ook iets moois ontstaan. Lees maar mee.

Hup Pec

Met een schrijnend gevoel keek ik zaterdagmiddag via de televisie naar mijn lege stoeltje in het stadion van PEC Zwolle. Ik kon dit gevoel plaatsen in mijn bijdrage aan het nieuwe normaal. Dit keer waren anderen aan de beurt. Maar echt jofel voelde ik me er niet bij.

Op diezelfde tribune zat een man. Hij had alle ruimte. Zeker anderhalve meter tussen de andere voetbalsupporters. Zijn petje iets naar achter op zijn hoofd. In zijn linkerhand een uitgevouwen A4tje met daarop slechts zes vette letters: HUP PEC.
Dit plaatje kreeg ik via Twitter toegestuurd. Het beeld was een verademing na alle beelden die ik eerder vorige week zag van Feyenoord tegen FC Twente en de mispeer van de burgemeester van Tilburg.
De man met het briefje, voetbalmaatje Gé zoals later bleek, was voor mij een voorbeeld van hoe het ook kan. In de wedstrijd van zaterdag trilde vier keer het net en een bescheiden gejuich klonk uit het stadion. Op zulke momenten roept een voetbalsupporter heus geen ‘hoera’.

Dat kost enorme zelfbeheersing van de fans. Het is te lang geleden dat er zo’n grote overwinning in eigen huis werd geboekt. Daarom raakte de foto met het briefje mijn gevoelige snaar. Natuurlijk is ook bij deze man na ieder doelpunt zijn blijdschap van binnen geëxplodeerd. Op dat moment je briefje met ‘Hup PEC’ omhoog steken is bijna verheven. Of gewoon droge voetbalhumor.
Zaterdag zat ik thuis en het voordeel daarvan is dat je daar wel ongegeneerd kan juichen en mopperen. Alleen de kat hing in de gordijnen en de buren waren niet thuis. Ik kon me laten gaan bij de vier doelpunten die werden gescoord. Dat mag voorlopig niet in stadions.
Erger nog, tot nader order kunnen wij voetbalfans helemaal niet naar stadions. Mijn lege stoeltje blijft koud. Dat doet zeer. De woorden van premier Rutte pijnigden maandagavond mijn voetballiefde. Ik was echt niet de enige die een poos zwaar verontwaardigd liep te kniezen.
Maar het gaat niet alleen om de beperking die mij wordt opgelegd. Niets is groter dan de club en ik al helemaal niet. De club heeft heel veel energie en geld gestopt in de corona protocollen en die kunnen voorlopig de ijskast in. Dood en doodzonde.

De spelers moeten het de komende thuiswedstrijden tegen PSV en Willem ll zonder ons doen. Dat alleen al lijkt me een buitengewoon lastige opgave. Geen wisselwerking tussen team en publiek. Geen aanmoedigingen waardoor je als speler net iets meer geeft. Geen gejubel als je hebt gescoord.
Een volgster op Twitter schreef maandagavond dat haar kaart voor dit seizoen werd waarvoor hij was bedoeld. Namelijk onvoorwaardelijke steun voor PEC Zwolle. Zelden was ik het zo eens met een tekst

Kopieer die tweet en hang ‘m op in de kleedkamer. En plak dat briefje met HUP PEC er naast. Wij doen mee.

Anton Cramer